>isinulat ko ito kasabay ng unang ulan ng Mayo, at ayon sa mga matatanda, gamot daw ang tubig dito. hmmm. , ewan ko lang din pero isa rin yung pamahiin.<
Siguro nga tapos na…
Noong isang linggo ko pa napansin, malimit ng umuulan. Kung sa bagay, medyo hindi na rin naman maganda ang idinudulot ng sobrang init lalo na sa akin.
Siguro nga tapos na…
Siguro nga tapos na ang tag-init. Ngunit para sa akin, maraming bagay ang natapos kasabay nito. Maraming bagay ang naglaho hindi lamang ang matinding init ng araw. Hay… Eto na ang ulan. Bata pa lang ako mas gusto ko ang tag-ulan. Bakit??? Ewan ko, basta gusto ko lang. Malamig, masarap kumain,masarap matulog, masarap tumambay sa bahay, manuod ng t.v. , mag-relax, magbasa, magsulat… katulad ngayon. At syempre pa kahit gawin ko ang mga bagay na ito, hindi sasakit ang ulo ko.
Pinagmamasdan ko ang bawat pagpatak ng ulan.Naalala ko ang madalas kung kantahin nung bata pa ako kapag naulan.
“Kung ang ulan ay parang tsokolate,
o anung sarap ng ulan…
Ako’y lalabas at ako’y sisigaw…
ahhhhhhhhhhhhhhhhhh…”
Pero, maalat ang ulan… hindi ito kasing sarap ng tsokolate.Minsan nga mapait pa ito. Dahil ang ulan palang ‘yon ang ay mga luha. Bakit??? Wala naman, masarap ding magsenti kapag naulan.
Siguro nga tapos na… Malaya na ako. Pero masaya ba ako? Masaya naman… inihanda ko na ang sarili ko dito. Alam ko naming mangyayari din ito. Ang totoo nga nyan, ilang ulit na itong nangyari. At sa pagkakataong ito, siguro nga tapos na. Wala na akong dapat pang ikabahala. Dapat kong harapin kung anuman ang darating… nang wala sya.
Siguro nga tapos na… Wala na rin akong paliwanag na dapat pang hingiin sa kanya. Hindi ko na kailangan ang mga dahilan. Dahil wala naman akong karapatan.
Siguro nga tapos na… Hindi na rin ako nakapagpaalam pa. Ang maliwanag na kalangitan ay bigla na lang nabalot ng dilim, tapos umulan, kumulog, kumidlat… Hindi ko na nagawang magsalita at magtanong. Hindi man lang ako nakaimik at kumibo. Hinayaan kong matangay ako ng malakas na agos…
Siguro nga tapos na… Wala na akong magagawa pa. Hindi ko na maibabalik ang bawat pagkakataong sinayang ko. Ilang buwan ding magtatagal ang tag-ulan. Wala man lang akong payong na masusukuban. Pero hayaan na kahit mabasa ako, ayos lang. Darating din naman uli ang tag-init. Sisikat din naman uli ang araw. Sa ngayon, tititigan ko muna ang madilim na kalangitan. Sisikaping hanapin ang liwanag ng mag-isa.
Siguro nga tapos na…
Siguro nga tapos na…
Noong isang linggo ko pa napansin, malimit ng umuulan. Kung sa bagay, medyo hindi na rin naman maganda ang idinudulot ng sobrang init lalo na sa akin.
Siguro nga tapos na…
Siguro nga tapos na ang tag-init. Ngunit para sa akin, maraming bagay ang natapos kasabay nito. Maraming bagay ang naglaho hindi lamang ang matinding init ng araw. Hay… Eto na ang ulan. Bata pa lang ako mas gusto ko ang tag-ulan. Bakit??? Ewan ko, basta gusto ko lang. Malamig, masarap kumain,masarap matulog, masarap tumambay sa bahay, manuod ng t.v. , mag-relax, magbasa, magsulat… katulad ngayon. At syempre pa kahit gawin ko ang mga bagay na ito, hindi sasakit ang ulo ko.
Pinagmamasdan ko ang bawat pagpatak ng ulan.Naalala ko ang madalas kung kantahin nung bata pa ako kapag naulan.
“Kung ang ulan ay parang tsokolate,
o anung sarap ng ulan…
Ako’y lalabas at ako’y sisigaw…
ahhhhhhhhhhhhhhhhhh…”
Pero, maalat ang ulan… hindi ito kasing sarap ng tsokolate.Minsan nga mapait pa ito. Dahil ang ulan palang ‘yon ang ay mga luha. Bakit??? Wala naman, masarap ding magsenti kapag naulan.
Siguro nga tapos na… Malaya na ako. Pero masaya ba ako? Masaya naman… inihanda ko na ang sarili ko dito. Alam ko naming mangyayari din ito. Ang totoo nga nyan, ilang ulit na itong nangyari. At sa pagkakataong ito, siguro nga tapos na. Wala na akong dapat pang ikabahala. Dapat kong harapin kung anuman ang darating… nang wala sya.
Siguro nga tapos na… Wala na rin akong paliwanag na dapat pang hingiin sa kanya. Hindi ko na kailangan ang mga dahilan. Dahil wala naman akong karapatan.
Siguro nga tapos na… Hindi na rin ako nakapagpaalam pa. Ang maliwanag na kalangitan ay bigla na lang nabalot ng dilim, tapos umulan, kumulog, kumidlat… Hindi ko na nagawang magsalita at magtanong. Hindi man lang ako nakaimik at kumibo. Hinayaan kong matangay ako ng malakas na agos…
Siguro nga tapos na… Wala na akong magagawa pa. Hindi ko na maibabalik ang bawat pagkakataong sinayang ko. Ilang buwan ding magtatagal ang tag-ulan. Wala man lang akong payong na masusukuban. Pero hayaan na kahit mabasa ako, ayos lang. Darating din naman uli ang tag-init. Sisikat din naman uli ang araw. Sa ngayon, tititigan ko muna ang madilim na kalangitan. Sisikaping hanapin ang liwanag ng mag-isa.
Siguro nga tapos na…
No comments:
Post a Comment