Ang Pinaka kong Biyernes

Palagi kong tanong sa aking sarili... "ganon na ba talaga ako kasamang tao at pinaparusahan ako ng ganito?" Parusa nga ba ito o sumpa? Mga bagay na hindi ko maintindihan kung bakit ba parang ako lang ang taong makasalanan at sumambot lahat ng kamalasan sa mundo. Ito ang buhay ko, nakakasawa.. Puro sablay, walang magandang nangyayari. Kung meron man, isang iglap lang at siguradong hindi magtatagal at may masama itong kapalit.

Biyernes noon. Ang pinakamalas at masamang biyernes ng buhay ko. Walang sinabi ang mga kinatatakutan nyong friday the 13th na yan. Dahil buong puwersa ata ng kadiliman ang nagsanib pwersa nung araw na yon para hiyakatin muli ang aking kaluluwa sa walang hanggang kalungkutan.

Kaya naman pala maraming kakaibang nangyari umaga palang ng araw na 'yon... Una, wala pang baha nung lumabas ako ng bahay kahit high tide naman. "Swerte" nasabi ko pa sa sarili ko. Pagkatapos nakalibre pa ako ng pamasahe sa tricycle. Pagsakay ko naman sa jeep, hindi na naman sinasadyang "student fare" ako. Masyado pang maaga noon, kaya nilakad ko na lang ang kahabaan ng Timog hanggang Tomas Morato. Tutal naman hindi pa ganon kainit at wala pang masyadong tao. Isa pa, exercise na din 'yon. Sa totoo lang ayos lang sa akin ang maglakad dahil mas nabibigyan ko ng pansin ang mga bagay bagay sa aking palagid. Sa ganitong paraan ay nagkakaroon ako ng mga ideya kung ano ang mga dapat kong isulat.

Saktong 7:30 palang nang makarating ako sa office. Maaga pa katulad ng dati. Inakala kong isang karaniwang araw lamang iyon,nagkamali ako. Hindi pala.

Araw ng sweldo. Sa wakas, nang inabot sa akin ang pay check ko, tinanong ako kung meron na daw akong natanggap sa sulat. Nagtaka ako, at sinabing "wala po". Buong araw kong iniisip kung anung sulat kaya yon at para saan. Sa totoo lang halos hindi ako nakapagtrabaho buong maghapon dahil don. Medyo kinabahan na rin ako at parang alam ko na. Pero binalewala ko yon. Ayoko nang mag isip ng negatibo. Nagbabagong buhay na ko.

Natapos ko na ang trabaho. Kelangan kong umuwi ng maaga dahil sa Laguna pa ako uuwi ngayon. Sinabihan akong dumaan sa kabilang opisina, may sasabihin siguro si Ma'am sa akin. Shit!!!! Baka may kinalaman din yun sa sulat na sinasabi sa akin kanina.

Pumasok ako sa kwarto ni Ma'am, malamig ang aircon, kinakabahan ako. Inaabot ang sulat.Shit! Tae! Sabi ko na nga ba. Nagpapaliwanag sya at sinasabi ang buongdetalye ngunit parang wala akong marinig. Iniisip kong panaginip at di ito totoo. Pero eto an nga. Gusto ko nang maglaho bigla sa kinauupuan ko nung mga oras na yon. Ni hindi ko magawang magsalita at magtanong. Alam kong konting minuto pa na ilalagi ko sa loob ng silid na 'yon ay babagsak na ang luha ko. Pucha ang sakit! Nadurog na naman ang pagkatao ko. Ang baba na nga ng tingin ko sa sarili ko, mas lalo pang hindi ko na ito mahukay pa sa pagkakabaon.

Lumabas ako ng silid na parang hindi ko alam kung saan ako pupunta. Kinuha ko lang ang gamit ko at hindi ko maayos ayos sa bag ko. Bwiset! Lumabas ako ng building. Tumawid sa kalsada. Parang gusto ko nang magpabangga sa jip. Pumapara ako ng masasakyan ng may mga luha sa mata. "wag kang tanga! umiiyak ka!" Bulong ko sa sarili. Halos pumapatak na ang luha ko sa loob ng jip. At nang bumaba naman ako para sumakay ng bus, para lang akong nakalutang sa ulap.

Umiyak lang ako sa bus. Pero pinipigil ko ang mga kaawa awa kong mga luha. Wala naman akong mapagsabihan ng problema ko sa mga oras na 'yon. Palagi naman akongnag iisa e. Hindi na ako nasanay...

Ano bang mangyayari sa buhay ko ngayon? Hindi ko na alam kung saan ako lulugar. Kung para saan ba talaga ako. Tang ina kasi! Bakit pa ako nabuhay? Wala naman akong silbi. Wala akong kwentang tao. Dapat sa akin mamatay. Mamatay...

Pa-CHEESE burger ka naman!!!

Si lola noong panahon na sikat pa ang Escolta...

Sa linggo birthday ng lola ko. Kaya naman medyo busy kami ni mommy sa paghahanda. Kahit wala na sya, nakasanayan na rin naming maghanda kahit papaano. Ganun kasi nung nabubuhay pa sya, ginagawa talaga naming special ang araw na yon para sa kanya. Ito ang ikalawang taon na magcecelebrate kami ng birthday nya na wala sya. Malungkot, pero ok lng yon. Ganon talaga ang buhay, sabi nga, una una lang. Alam naman namin na masaya na sya kung saan man sya naroroon ngayon.

Isang simple "family affair" lang naman ang meron sa sunday. Sana makauwi ang mga pinsan ko na manggagaling sa Manila. Sayang nga e, kasi hindi makakapunta yung mga taga Pampanga. Marami din sa mga tito at tita ko ang nasa ibang bansa na, pati si ate. Kaya yon, konti lang siguro kami sa sunday.

Bumili na ako ng bulaklak para kay lola. Yon naman kasi ang gusto nya kahit nung buhay pa sya. Mas gusto nyang regalo ang mga bulaklak. Kahit nga sa panaginip ko e humingi pa sya ng bulaklak sa akin. Natawa talaga ako sa panaginip na 'yon. Ako pa naman ang taong napakabirang makaalala ng panaginip. Pero yung isang yon, tandang tanda ko lalo na nung sinabi nya ang mga katagang "flowers naman dyan". Hehehe... Ganon talaga si lola. Napaka cool. Sana inabutan nya nung may trabaho na kami ni ate, para mas nabibili namin ang mga gusto nya. Sayang...

Pero kahit wala na sya, may regalo pa rin ako kay lola, gumawa ako ng scrap book para sa kanya. Hindi ko pa nga natatapos pero, konti na lang yon. hehehe...Paglalamayan ko na mamaya para umabot.

Happy Birthday Granny... Pa-CHEESE burger ka naman!!!