family matters

After a day of staying in Manila, finally I am back again in our home in Laguna. Whew! The weather here isnt that fine. It's been raining all day. This afternoon, mom and I went to church to attend the mass. One of the usual thing that we do when I used to be a government employee in our place. I really prefer to hear the mass in the afternoon during weekdays. The less crowd, the more solemn it is for me to utter my petition. We bought flowers for my grandma. I always offer flowers for her, as requested. Hehehe,.. I still remember how she ask for some flowers to me in my dreams. I miss my grandma a lot, and I know mom is missing her too very much.

Rightnow, my family is facing a serious problem. I know that for a fact, eventhough mom didn't say anything about it. She's been having a sleepless night for the past few weeks. I guess its about time to do part. I told her my plans, although she's afraid about me, about the things that I'm gonna do. She cannot argue anymore because I think its the solution.

My sister can no longer provide for us this time. She's already having a hard time their in another country. Mom wants to go back to work, that only means, she will leave us again. Her work is also based abroad. But I insisted. I told her that I'm the one that should go. She should just look after my younger brother who is still in highschool. I have to do this this time. I have to do part. Honestly, I am her eldest daughter.

Here's the story, that sister of mine that I have known for 24 years is just my cousin. Her real mother is my mom's older sibling. She's a result of an early marriage. By that time, my mom is still going to college but already earning from her work. She took the responsibility of taking care of that kid which happens to be my sister now. When my dad marry my mom, he also accepted my sister and treated her as his own. So, by the time I came to the earth, I already had a sister. Unfortunately, my younger brother is the only person in the entire family who didn't know this. But who else cares? We're still related by blood, and she is still my sister. I was very fortunate to have her. Imagine, she took the all responsiblity and play the role that I should be portraying.

That's why I think is about time to do my part. I hope my plans will work out. I hope I am heading in the right direction. I'm just about to begin my journey. I'm just about to take few steps. Am I ready? I think so...

Pa-CHEESE burger ka naman!!!

Si lola noong panahon na sikat pa ang Escolta...

Sa linggo birthday ng lola ko. Kaya naman medyo busy kami ni mommy sa paghahanda. Kahit wala na sya, nakasanayan na rin naming maghanda kahit papaano. Ganun kasi nung nabubuhay pa sya, ginagawa talaga naming special ang araw na yon para sa kanya. Ito ang ikalawang taon na magcecelebrate kami ng birthday nya na wala sya. Malungkot, pero ok lng yon. Ganon talaga ang buhay, sabi nga, una una lang. Alam naman namin na masaya na sya kung saan man sya naroroon ngayon.

Isang simple "family affair" lang naman ang meron sa sunday. Sana makauwi ang mga pinsan ko na manggagaling sa Manila. Sayang nga e, kasi hindi makakapunta yung mga taga Pampanga. Marami din sa mga tito at tita ko ang nasa ibang bansa na, pati si ate. Kaya yon, konti lang siguro kami sa sunday.

Bumili na ako ng bulaklak para kay lola. Yon naman kasi ang gusto nya kahit nung buhay pa sya. Mas gusto nyang regalo ang mga bulaklak. Kahit nga sa panaginip ko e humingi pa sya ng bulaklak sa akin. Natawa talaga ako sa panaginip na 'yon. Ako pa naman ang taong napakabirang makaalala ng panaginip. Pero yung isang yon, tandang tanda ko lalo na nung sinabi nya ang mga katagang "flowers naman dyan". Hehehe... Ganon talaga si lola. Napaka cool. Sana inabutan nya nung may trabaho na kami ni ate, para mas nabibili namin ang mga gusto nya. Sayang...

Pero kahit wala na sya, may regalo pa rin ako kay lola, gumawa ako ng scrap book para sa kanya. Hindi ko pa nga natatapos pero, konti na lang yon. hehehe...Paglalamayan ko na mamaya para umabot.

Happy Birthday Granny... Pa-CHEESE burger ka naman!!!

walang iwanan

Bakit sa tuwing iiwan mo ang isang tao, napakasakit nito? Kahit pa alam mong ito ang makakabuti para sa inyong dalawa. Para bang hindi mo na alam ang mga susunod na mangyayari sa buhay mo bukas, sa isang araw, sa isang linggo at sa mga susunod pa kung wala sya. Ang totoo nyan hindi ko na nga mabilang kung ilang eksena na rin nang pagpapaalam ang na nakita ko at nagawa. Sa ibang bansa nagtratrabaho ang nanay ko, kaya mahirap yung palagi mo syang nakikitang umaalis na minsan hindi mo alam kung kelan kayo magkikita uli o magkikita pa ba kayo. Ang hirap nun kung kelan sanay kana na andyan sya at napalapit na ang loob mo. Isang araw, aalis na pala sya. Ulit, kailangan mong masanay sa sitwasyon.Pagbalik nya iba na uli ang takbo ng buhay mo kasi nasanay ka na din ng wala sya. Sa pagbabalik nya, mangangapa ka na naman uli. Kahit pa ba nanay ko yun, syempre marami na ding nagbago.Lalo pa kung ilang taon din syang nawala.

Minsan nga dumating ang oras na para bang lahat na lang ng tao sa paligid ko ay umaalis. At ako, naiiwang mag isa. May mga kanya kanya na ring buhay silang dapat puntahan. Hindi ko naman sila maaring pigilan dahil isa yon sa mga desisyon nila. Katulad na lang nung umalis ang kapatid ko. Hindi naman kami malambing sa isat isa pero kahit papaano nakakalungkot din ang wala sya dito. Halos 2 taon na ring syang wala sa Pilipinas.

Ilang mga kaibigan ko na rin ang umalis ng bansa. At nakakamiss pala. Totoong kapag wala na nga ang isang tao o bagay ay saka mo malalaman ang halaga ng mga ito.

Pero paano na lang kung yung umalis ay hindi na talaga babalik pa kahit kelan??? Katulad na lang ng tatay at lola ko nung namatay na sila. 7 taon nang patay ang tatay ko. Ang masakit nun ay wala ako nung namatay sya. Hindi ko man lang sya nakausap. Sa kaso naman ng lola ko, hindi pa kami nakakapagbabang luksa. Medyo sariwa pa. Pero ganito ang buhay sa ibabaw ng lupa. Makikita mong unti unting nawawala ang mga mahal mo. Lumilisan sila. At wala nang balikan pa.

Bahagi lamang ng buhay ng tao ang maiwanan. Ang masakit nga lang kung ang paglisan ay panghabang buhay na. Sa ganitong pagkakataon masusubok talaga ang tibay ng iyong loob. Masakit ang maiwan. Hindi iyon kailanman maganda sa pakiramdam. Pero ito ang realidad ng buhay. Araw araw, marami kang makikilang tao. Maaari silang mapalapit sa loob mo. Ngunit darating din ang araw na magkakahiwalay kayo sa ayaw at sa gusto mo. Ngunit hindi dapat tayo matakot kung sakali mang dumating ang araw na iyon. Dahil sa bawat araw at oras na kasama natin sila ay nasa atin ang lahat ng pagkakataong ipakita sa kanila kung gaano sila kahalaga.