Yet To Decide...

I am having a hard time deciding whether to resign with my previous job. To tell you the truth... I am really no longer happy with it. The working environment... the people around me... lahat na... Hay... I just wanna leave but how? and when? Wala pa ko makitang malipatan na trabaho. Hindi ako pede na magresign basta basta na walang siguradong malilipatan. Pero talagang stress out na ko dito sa trabaho ko. I can't handle the next worst thing na darating. And daming issues about money. At sa lahat ayon pa naman ang ayoko. Nagbabago talaga ang tao pagdating sa pera. Shit! Universe... don't be so cruel on me this time. I just need a lot of help... Lalo na ngayon na may financial problem pa ang family namin. Although sinabi na ng nanay ko na magresign na ko, nag aalangan pa rin ako baka mamaya e maging tambay lang ako. I badly needed some help! HAY!!! tapos magpapasko pa. Yun pa isa,. di ko maramdaman ang pasko, malamig lang ang hangin pero yun lang. Yung essence di ko na mafeel. Grabe na talaga stress na inabot ko sa trabaho ko ngayon at parang wala na akong naging ibang buhay kundi puro dito na lang. Sana makapag-decide ako. At sana yung tama at makakabuti sa lahat.

SuperHuman

Bakit alam na alam ng nanay ko kapag may problema ako? Ang galing talaga ng mga nanay... Lahat alam nila,.. Bago sya umalis,.. pinagluto nya muna ako ng baon namin ni ate. Kahit busy sya,.. nagagawa nya ang lahat ng tama. Natatapos nya lahat ng dapat tapusin. Magiging nanay din kaya ako? At magiging kasing galing din kaya nya ako? Hay...

Bangungot

Kagabi akala ko mamamatay na ko. Sobra! As in sobra talaga yung experience na yun. Life and death situation para sa akin. Sabi ng nanay ko, bangungot daw ang tawag dun. Kaya naman ngayon ni-research ko pa kung ano ba talaga ang causes at effects ng bangungot. Anak ng tokwa! Napakaweird ng feeling nun.

Mga past 12 na nang madaling araw yun. Sobran antok na talaga ako kaya hindi ko na rin nagawang tapusin pa yung drawing ko. Nahihilo na ko sa antok. Kahit pilitin ko, parang may hangin na ang ulo ko at hindi ko na rin maintindihan ang mga pinaggagagawa ko. Nagdecide na lang ako na matulog dahil feeling ko naman e hindi na rin ako productive at that time.

Paghiga ko sa kama, siguro mga ilang minutes lang tulog na agad. Bagsak na talaga ako. Wala na kong energy since may 1 week na ata akong nagpupuyat para sa project na 'to. Ang alam ko, tulog na ko. Pero gumagana pa rin ang isip ko. Hanggang sa naramdaman kong parang may mabigat sa katawan ko at hindi ako makagalaw. Nakamulat ako, pero kahit anung pilit kong gawin na igalaw ang katawan ko e hindi ko magawa. Pilit sinasabi ng isip ko na gumising ako. Ewan ko, ang weird talaga. Hindi kaya humiwalay ang kaluluwa ko sa katawan? Nakikita ko kasi ang sarili ko na pilit gumagalaw pero hindi naman nagalaw. Naririnig ko rin ang sarili kong nagsasalita pero hindi bumubuka ang bibig ko. Ang labo talaga. Hanggang sa bigal akong nagising. Nagulat ako kasi ang pwesto ko nun e ganun pa rin katulad nung kung pano ako unang nahiga. Walang kagalaw galaw. Hindi pa ako, nakakumot. Ibig sabihin, nakatulog lang talaga ako agad nun, dahil yung kumot ko ay nasa ilalim pa din ng unan ko. Ibig sabihin kahihiga ko palang nun at hindi ko pa nakukuha ang kumot ko. Medyo naweirduhan na ko. Pero dahil nga antok at pagod. Natulog ako ule.

Shit! Naulit pa. At mas matindi. This time, hindi na ako makamulat. Hindi na makagalaw at hindi na makamulat. Ganun ule ang scene, naririnig ko ule ang sarili ko na sinasabing mumulat ako. Ang di ko maintindihan e kung bakit alam ko ang nangyayari sa akin na para bang gising ako at alam kong binabangungot ako at kailangan kong bumangon at magising. Buhay na buhay ang isip ko. Pilit syang lumalaban. Sinasabi pa nya ang mga dapat sabihin. Pati ang dapat na sumigaw ako para marinig ako ng nanay ko at gisingin nya ako dahil binabangungot na ako. Yung katawan ko naman na binabangungot nga ay pilit namang humihiyaw pero walang boses na lumalabas. Dahil para nga akong paralisado, kahit ang bibig ko ay hindi ko maibuka upang humingi ng tulong. Hindi ko rin maimulat ang mga mata ko para magising ako.

Patuloy naman ang utak ko sa pagsasabi ng mga dapat kong gawin. Ramdam ko rin ang pagka-panic ng isip ko, dahil parang hindi ko na talaga maimulat ang mata ko, at hindi rin ako maririnig ng nanay ko dahil kahit inisip kong sumigaw e wala naman talagang sigaw na nangyayari. Akala ko hindi na ako magigising. Pero, hindi ko rin alam kung panong namulat ko ang mga mata ko. Nagising ako. Gising na ko pero takot na takot ako sa nangyari.

Minsan nakakalito kung ano ang totoo sa panaginip. Kung alin ang kasalukuyan at ang mga mangyayari pa lang. Hinding hindi ko makakalimutan yung nangayaring iyon kagabi. Pano kung hindi ko na talaga naimulat ang mga mata ko. Patay na ko. Shit! Patay na ko. Maarin ding namatay na ako kagabi. Medyo mahirap kasing ipaliwanag at magulo kung titungnan pero, ganun ang nangyari.

Masyadong makapangyarihan ang isip. Napakalinaw ng mga salitang paulit ulit na sinasabi nito sa aking katawan na gumising ako. Ang di ko rin maintindihan ay kung bakit habang nangyayari yun, alam ko ding binabangungot ako.

Hindi naman ito ang unang beses na nangyari sa akin 'to. Tanda ko nangyari na rin 'to sa akin dati. Pero eto kasi mas weird at nakakatakot. Isa pa dalawang beses pang nangyari, halos magkasunod lang. At isa pa, sa pagkakataong ito. Gising na gising ang utak ko.

Kung natuluyang hindi na ako nagising kagabi. Ayos lang din, hindi naman ako natatakot mamamatay dahil lahat naman tayo ay papunta don, una una lang. Kaya lang ang inisip ko e, yung mga maiiwan ko. Hind ko pa naayos ang lahat e. Ang pamilya ko, ang nanay ko. Tapos, may maiiwan pa akong trabaho. Doon ako nababahala. Sa mga maiiwan kong mga trabahong hindi tapos.

Ngayon, gabi na naman. Medyo, antok na ule ako. Medyo, kinakabahan din at baka maulet ule. Sabi ng nanay ko, sobrang stress na daw ako. Kaya kahit tulog e nag iisip. Sabi din nya, baka daw hindi ako nagdadasal. Aminado ako na kapag sobrang pagod ko kasi, paghiga ko sa kama, tulog agad kaya minsan hindi na ako nakakapagdasal. Sign of the cross na lang ang nagagawa ko, tapos wala na.

Hay... mahiwaga talaga ang buhay ng tao. Malawak din ang kaisipan nito. Kung sakaling natuluyan ako kagabi, asan kaya ako ngayon? Hay...

Buhay nga naman

Still in Binan, Laguna... Sana bukas matapos na talaga yung building permit na 'yon. Nauubos na ang energy ko sa pag aasikaso. Hindi naman sya mahirap ayusin kaya langsobrang init lang talaga at sobrang nauubos ang lakas ko sa init. Hay... Kanina pa... super bad trip! Akalain mo ba namang mag brown out sa City Hall?!?!? WTF?!? Grabe di ba?!?! Pano ko naman matatapos yung inaayos ko. At syempre parang impyerno lalo sa init. Goshhhhhhhhhhh... Ayon tuloy, babalik na naman ako bukas. sigh....



4pm na wala paring kuryente. Syempre, dahil government office yon, kahit naman magkakuryente pa e tatamadin na rin naman magtrabaho yung mga empleyado dun. Marami na nga rin ang nag uwian. So, nagdecide na rin akong umuwi pero kumain muna ako. As usual... sa JABI na naman. Yung lang ang pinakamalapit at pinakasafe kong pedeng kainan. Medyo nauumay na nga rin ako sa mukha ni Jollibee. Nyay!!!




Habang ine-enjoy ko ang aking Tuna Pie at Rocky Road Sundae... May kamalabit sa balikat ko. Isang ale na may dalang baby. Sabi nya, kung pede daw makahingi ng 12 pesos kasi kulang lang daw ang pamasahe nya. Hindi daw dumating ang kapatid nya. Medyo nagulat lang ako sa sinabi nya. Kaya ang nasagot ko lang e "ano po?" Tapos yun, inulit nya. Ako naman kumuha agad sa bag ng pera, sakto yung 20 pesos na medyo na sa unahan kaya kinuha ko at binigay sa kanya. Sabi ko, "eto po, ingat po kayo." Sagot nung ale, "di bale, doble ang balik nyan sayo". At nagpasalamat naman sya. Isinasara ko palang uli yung bag ko, pagtalikod ko wala na yung ale. Tinanaw ko naman sa labas pero hindi ko matandaan na kung anu nga ba ichura nya. Marami kasi tao sa labas. Talagang nashock ako dun.




Sana nakatulong ang 20pesos. Ngayon ko nga lang narealize sana medyo malaki nabigay ko. Mukha namang mabait yung ale. Kawawa naman pati yung anak nya. Kaya lang nabigla ako kasi kanina, initial reaction ko, e ibigay agad yung kailangan nya.

Tapos pag uwi ko. Mas shocking! Akalain mong yung utol kong engot e nawalan ng pera kaya yun wala syang pamasahe pauwi. Nung bumaba lang sya ng bahay humingi ng pera kay mommy. E ang maganda pa nun, walang barya ang nanay ko. hehe... Kaya nagkalkal pa sila sa mga vase at jar na may barya.

Weird talaga ng nangyari. Isipin nyo, ako nagbigay sa isang taong hindi ko kilala ng pera dahil wala syang pamasahe tapos ang kapatid ko e walang pamasahe dahil nawalan ng pera...

Buhay nga naman...

Malubhang Karamdaman

Kanina pag-gising ko, may bagong pasa (bruise) na naman ako sa braso. Sa totoo lang hindi na yun bago sa akin. Karaniwan lang na makikita kong may mga pasa ako sa braso, binti at hita ko. Hindi ko alam kung san ko sila nakukuha. Wala naman akong nararamdamang masakit. Basta makikita ko meron na. At tulad nga ng nasabi ko, hindi na ako nag-aalala pa dito. Yun na nga lang, pinoproblema ko na lang e kung paano ko ito itatago sa nanay ko. Lalo na kapag sa braso, asar pa don... medyo malalaki rin ang nagiging pasa ko.

Natural lang sa nanay ang mag-alala. Natatakot sya baka daw anong meron sa akin. May sakit nga ba ako? Hmmm, masamang damo, matagal mamatay. hehehe... Wala lang naman 'to.Panic lang palagi yang si mommy. Ang alam ko anemic ako. At talagang bata pa lang ako hindi na ko HEALTHY. Isa akong LAMPAYATOT. Hmm, napapaisip tuloy ako bigla ngayon? Naka-tatlong pasa na pala agad ako? Sa loob ng isang linggo may average na 4 na pasa ang nakukuha ko. Ayos ah?

Kung sa bagay, may ilang araw na rin akong walang energy. Nanghihina talaga ako at palaging walang ganang kumain. Hala!!! may sakit ako?!!?! hehehe,. Sa tingin ko, SOBRANG STRESS lang talaga ako ngayon! DAMN IT! Sino bang hindi ma-stress sa buhay na 'to! Sabi nga ni Ulang sa kwento ni Bob Ong, .. "ang hirap gumawa ng wala". Tama naman e, ni hindi mo nga malaman kung kelan matatapos. Ang hirap mag-isip ng wala kang iisipin. Ang hirap mag-plano ng hindi mo alam kung ano ang dapat mong simulan. Grrrrrrrrrrrrrrrr! Nakakainis di ba?

Sabi ng nanay ko, magpacheck-up daw ako. E, ayoko nga! Ayokong marinig ang sasabihin ng doktor e. Isa pa, wala naman talaga akong nararamdaman. Yung sumpong ng tyan ko, alam ko na yon. May gamot na ko para don. Etong mga pasa,.. nawawala rin naman ng kusa yang mga yan. Nothing to worry. hehehehe...

Sa isang araw... mababatukan na ko ng nanay ko! hehe. Ang tigas daw kasi ng ulo ko.

walang iwanan

Bakit sa tuwing iiwan mo ang isang tao, napakasakit nito? Kahit pa alam mong ito ang makakabuti para sa inyong dalawa. Para bang hindi mo na alam ang mga susunod na mangyayari sa buhay mo bukas, sa isang araw, sa isang linggo at sa mga susunod pa kung wala sya. Ang totoo nyan hindi ko na nga mabilang kung ilang eksena na rin nang pagpapaalam ang na nakita ko at nagawa. Sa ibang bansa nagtratrabaho ang nanay ko, kaya mahirap yung palagi mo syang nakikitang umaalis na minsan hindi mo alam kung kelan kayo magkikita uli o magkikita pa ba kayo. Ang hirap nun kung kelan sanay kana na andyan sya at napalapit na ang loob mo. Isang araw, aalis na pala sya. Ulit, kailangan mong masanay sa sitwasyon.Pagbalik nya iba na uli ang takbo ng buhay mo kasi nasanay ka na din ng wala sya. Sa pagbabalik nya, mangangapa ka na naman uli. Kahit pa ba nanay ko yun, syempre marami na ding nagbago.Lalo pa kung ilang taon din syang nawala.

Minsan nga dumating ang oras na para bang lahat na lang ng tao sa paligid ko ay umaalis. At ako, naiiwang mag isa. May mga kanya kanya na ring buhay silang dapat puntahan. Hindi ko naman sila maaring pigilan dahil isa yon sa mga desisyon nila. Katulad na lang nung umalis ang kapatid ko. Hindi naman kami malambing sa isat isa pero kahit papaano nakakalungkot din ang wala sya dito. Halos 2 taon na ring syang wala sa Pilipinas.

Ilang mga kaibigan ko na rin ang umalis ng bansa. At nakakamiss pala. Totoong kapag wala na nga ang isang tao o bagay ay saka mo malalaman ang halaga ng mga ito.

Pero paano na lang kung yung umalis ay hindi na talaga babalik pa kahit kelan??? Katulad na lang ng tatay at lola ko nung namatay na sila. 7 taon nang patay ang tatay ko. Ang masakit nun ay wala ako nung namatay sya. Hindi ko man lang sya nakausap. Sa kaso naman ng lola ko, hindi pa kami nakakapagbabang luksa. Medyo sariwa pa. Pero ganito ang buhay sa ibabaw ng lupa. Makikita mong unti unting nawawala ang mga mahal mo. Lumilisan sila. At wala nang balikan pa.

Bahagi lamang ng buhay ng tao ang maiwanan. Ang masakit nga lang kung ang paglisan ay panghabang buhay na. Sa ganitong pagkakataon masusubok talaga ang tibay ng iyong loob. Masakit ang maiwan. Hindi iyon kailanman maganda sa pakiramdam. Pero ito ang realidad ng buhay. Araw araw, marami kang makikilang tao. Maaari silang mapalapit sa loob mo. Ngunit darating din ang araw na magkakahiwalay kayo sa ayaw at sa gusto mo. Ngunit hindi dapat tayo matakot kung sakali mang dumating ang araw na iyon. Dahil sa bawat araw at oras na kasama natin sila ay nasa atin ang lahat ng pagkakataong ipakita sa kanila kung gaano sila kahalaga.