Ang Mga Kaibigan Ni Mama Susan

Ang tagal ko syang hinintay... August pa ata nung pumutok ang balita tungkol sa bagong libro ni Bob Ong para sa taong ito. Ayon sa mga sabi - sabi ilalabas na nga daw sa August pero wala naman. Nag leak na rin ang balita na kulay violet nga raw ang cover ng libro at ang title ay "Ika-walo". Pero natapos ang buong buwan ng August, wala naman naging launch ng nsabing libro.

Kapag pumupunta ako sa bookstore chini-check ko na rin kung out na nga. Hanggang sa isang araw nung nagpasama ang kapatid ko na bumili ng oil pastel e biglang JACKPOT ! Meron na nga! Ang nakakatawa pa nun palabas na kami ng bookstore nung nakita namin. Kasi hanap kami ng hanap sa mga shelves wala naman. E yun naman pala nakadisplay sa hiwalay na table. Bobits talaga! Pero anyway, syempre di na namin pinalampas pa yun. Binili ko na kaagad. Nagulat lang kami dahil iba yung title.

Sa wakas kumpleto ko na ang Bob Ong Collection ko! ( clap! clap! clap! ) Ganyan lang naman kababaw ang kaligayahan ko sa buhay hehehehe. Kaso, may problema... hanggang ngayon kasi e hindi ko pa rin nababasa ang libro. Hay ! Nako! Nakakainis.... Dami pa kasi trabaho na dapat tapusin. Gusto ko kasi kapag binasa ko yun tuloy tuloy at walang istorbo. So, sana sa bakasyon mabasa ko na sya. Nauna pa matapos ni ate basahin samantalang hindi naman sya talaga ang tagahanga ni Bob Ong. hay nako life...

Busy July

Finally, I think I'm close to the finish line. Just need to consult my boss for further improvements and some necessary changes regarding the project. Whoa! Kinda exhausted with this one. But again, there's no need to quit this time... Just like they say, be thankful if you get tired, it means you are capable of doing something and just be blessed that you have a job. Well... July has been a very busy month for me... It's good though...

Since I was busy... I haven't read the book yet though I got it since a couple of months ago and to tell you the truth I haven't seen those great movies lined up this month. Sigh... So, now you can imagine how tough this month is. Wish to read Kapitan Sino this weekend.

Another thing... birthdays keep on coming... WHoA!!! Last 11th is my cousin, today is my eccentric friend ( hehe ),. I guess on the 16th is my highschool friend Rona. On the 20th is my dad and my sister, next on the 21th is my gay cousin and lastly on the 29th is my kid cousin Ai Chan, the japanese doll in the family.

Pardon my entry, it just sounds so numb. Maybe I am just not into writing rightnow, just wanna share the things that I've been into this pass few days of July. And just wanna say "hello" to my account. (=

walang iwanan

Bakit sa tuwing iiwan mo ang isang tao, napakasakit nito? Kahit pa alam mong ito ang makakabuti para sa inyong dalawa. Para bang hindi mo na alam ang mga susunod na mangyayari sa buhay mo bukas, sa isang araw, sa isang linggo at sa mga susunod pa kung wala sya. Ang totoo nyan hindi ko na nga mabilang kung ilang eksena na rin nang pagpapaalam ang na nakita ko at nagawa. Sa ibang bansa nagtratrabaho ang nanay ko, kaya mahirap yung palagi mo syang nakikitang umaalis na minsan hindi mo alam kung kelan kayo magkikita uli o magkikita pa ba kayo. Ang hirap nun kung kelan sanay kana na andyan sya at napalapit na ang loob mo. Isang araw, aalis na pala sya. Ulit, kailangan mong masanay sa sitwasyon.Pagbalik nya iba na uli ang takbo ng buhay mo kasi nasanay ka na din ng wala sya. Sa pagbabalik nya, mangangapa ka na naman uli. Kahit pa ba nanay ko yun, syempre marami na ding nagbago.Lalo pa kung ilang taon din syang nawala.

Minsan nga dumating ang oras na para bang lahat na lang ng tao sa paligid ko ay umaalis. At ako, naiiwang mag isa. May mga kanya kanya na ring buhay silang dapat puntahan. Hindi ko naman sila maaring pigilan dahil isa yon sa mga desisyon nila. Katulad na lang nung umalis ang kapatid ko. Hindi naman kami malambing sa isat isa pero kahit papaano nakakalungkot din ang wala sya dito. Halos 2 taon na ring syang wala sa Pilipinas.

Ilang mga kaibigan ko na rin ang umalis ng bansa. At nakakamiss pala. Totoong kapag wala na nga ang isang tao o bagay ay saka mo malalaman ang halaga ng mga ito.

Pero paano na lang kung yung umalis ay hindi na talaga babalik pa kahit kelan??? Katulad na lang ng tatay at lola ko nung namatay na sila. 7 taon nang patay ang tatay ko. Ang masakit nun ay wala ako nung namatay sya. Hindi ko man lang sya nakausap. Sa kaso naman ng lola ko, hindi pa kami nakakapagbabang luksa. Medyo sariwa pa. Pero ganito ang buhay sa ibabaw ng lupa. Makikita mong unti unting nawawala ang mga mahal mo. Lumilisan sila. At wala nang balikan pa.

Bahagi lamang ng buhay ng tao ang maiwanan. Ang masakit nga lang kung ang paglisan ay panghabang buhay na. Sa ganitong pagkakataon masusubok talaga ang tibay ng iyong loob. Masakit ang maiwan. Hindi iyon kailanman maganda sa pakiramdam. Pero ito ang realidad ng buhay. Araw araw, marami kang makikilang tao. Maaari silang mapalapit sa loob mo. Ngunit darating din ang araw na magkakahiwalay kayo sa ayaw at sa gusto mo. Ngunit hindi dapat tayo matakot kung sakali mang dumating ang araw na iyon. Dahil sa bawat araw at oras na kasama natin sila ay nasa atin ang lahat ng pagkakataong ipakita sa kanila kung gaano sila kahalaga.