family matters

After a day of staying in Manila, finally I am back again in our home in Laguna. Whew! The weather here isnt that fine. It's been raining all day. This afternoon, mom and I went to church to attend the mass. One of the usual thing that we do when I used to be a government employee in our place. I really prefer to hear the mass in the afternoon during weekdays. The less crowd, the more solemn it is for me to utter my petition. We bought flowers for my grandma. I always offer flowers for her, as requested. Hehehe,.. I still remember how she ask for some flowers to me in my dreams. I miss my grandma a lot, and I know mom is missing her too very much.

Rightnow, my family is facing a serious problem. I know that for a fact, eventhough mom didn't say anything about it. She's been having a sleepless night for the past few weeks. I guess its about time to do part. I told her my plans, although she's afraid about me, about the things that I'm gonna do. She cannot argue anymore because I think its the solution.

My sister can no longer provide for us this time. She's already having a hard time their in another country. Mom wants to go back to work, that only means, she will leave us again. Her work is also based abroad. But I insisted. I told her that I'm the one that should go. She should just look after my younger brother who is still in highschool. I have to do this this time. I have to do part. Honestly, I am her eldest daughter.

Here's the story, that sister of mine that I have known for 24 years is just my cousin. Her real mother is my mom's older sibling. She's a result of an early marriage. By that time, my mom is still going to college but already earning from her work. She took the responsibility of taking care of that kid which happens to be my sister now. When my dad marry my mom, he also accepted my sister and treated her as his own. So, by the time I came to the earth, I already had a sister. Unfortunately, my younger brother is the only person in the entire family who didn't know this. But who else cares? We're still related by blood, and she is still my sister. I was very fortunate to have her. Imagine, she took the all responsiblity and play the role that I should be portraying.

That's why I think is about time to do my part. I hope my plans will work out. I hope I am heading in the right direction. I'm just about to begin my journey. I'm just about to take few steps. Am I ready? I think so...

Ang Huling Halakhak, Ako ang Nagwagi...

2 days na akong narito sa bahay namin sa Laguna. Medyo nagrerelax, nagpapalamig, nagmumuni-muni at nag-iipon uli ng lakas ng loob. Dahil na rin sa mga hindi masyadong magandang pangyayari noong nasa Manila ako, madalas akong tahimik at nagmumukmok. Natural lang yon, feeling talunan actually. Pero kahapon, nakakita ako ng konting liwanag sa kabila ng kadiliman dahil sa sama ng panahon.

Ewan ko ba? Ang weird lang, pero kahit papaano e medyo nabuhayan ako ng konti. Tungkol ba saan ang pinagsasasabi ko ngayon? Hmm, ganito yon, sabihin na lang natin na sa mga pagkaktaong nalulungkot tayo at para tayong binagsakan ng langit at lupa, hindi dapat tayo magpalunod sa problema at mawalan ng pag asa.

Kahapon kasi ng umaga, meron akong natanggap na balita. At pakiramdam ko nung mga oras na yon ay pwede ko nang sabihin sa lahat na AKIN ANG HULING HALAKHAK!!! ( sabay tawa nang isang demonyo...) BWAHAHAHAHA!!!

Nakahinga ako ng maluwag at bahagyang nagbalik muli ang mga ngiti sa aking mga labi. Naisip ko na kahit may nawala sa akin at naging masakit ito, meron naman palang magandang kapalit. Shit! Kung talagang 'yon ang kapalit, aba! e ok na ok. As in OK sa ALRIGHT.

Matapos ng aking isang minutong kabaliwan at pag diriwang. Kinalma ko ng bahagya ang aking sarili at pinag aralan ang sitwasyon. Hmm, marahil hindi pa ito ang panahon para sa aking huling halakhak. Masyado pang maaga upang magdiwang. Pero kahit papaano, basta...

Ang Pinaka kong Biyernes

Palagi kong tanong sa aking sarili... "ganon na ba talaga ako kasamang tao at pinaparusahan ako ng ganito?" Parusa nga ba ito o sumpa? Mga bagay na hindi ko maintindihan kung bakit ba parang ako lang ang taong makasalanan at sumambot lahat ng kamalasan sa mundo. Ito ang buhay ko, nakakasawa.. Puro sablay, walang magandang nangyayari. Kung meron man, isang iglap lang at siguradong hindi magtatagal at may masama itong kapalit.

Biyernes noon. Ang pinakamalas at masamang biyernes ng buhay ko. Walang sinabi ang mga kinatatakutan nyong friday the 13th na yan. Dahil buong puwersa ata ng kadiliman ang nagsanib pwersa nung araw na yon para hiyakatin muli ang aking kaluluwa sa walang hanggang kalungkutan.

Kaya naman pala maraming kakaibang nangyari umaga palang ng araw na 'yon... Una, wala pang baha nung lumabas ako ng bahay kahit high tide naman. "Swerte" nasabi ko pa sa sarili ko. Pagkatapos nakalibre pa ako ng pamasahe sa tricycle. Pagsakay ko naman sa jeep, hindi na naman sinasadyang "student fare" ako. Masyado pang maaga noon, kaya nilakad ko na lang ang kahabaan ng Timog hanggang Tomas Morato. Tutal naman hindi pa ganon kainit at wala pang masyadong tao. Isa pa, exercise na din 'yon. Sa totoo lang ayos lang sa akin ang maglakad dahil mas nabibigyan ko ng pansin ang mga bagay bagay sa aking palagid. Sa ganitong paraan ay nagkakaroon ako ng mga ideya kung ano ang mga dapat kong isulat.

Saktong 7:30 palang nang makarating ako sa office. Maaga pa katulad ng dati. Inakala kong isang karaniwang araw lamang iyon,nagkamali ako. Hindi pala.

Araw ng sweldo. Sa wakas, nang inabot sa akin ang pay check ko, tinanong ako kung meron na daw akong natanggap sa sulat. Nagtaka ako, at sinabing "wala po". Buong araw kong iniisip kung anung sulat kaya yon at para saan. Sa totoo lang halos hindi ako nakapagtrabaho buong maghapon dahil don. Medyo kinabahan na rin ako at parang alam ko na. Pero binalewala ko yon. Ayoko nang mag isip ng negatibo. Nagbabagong buhay na ko.

Natapos ko na ang trabaho. Kelangan kong umuwi ng maaga dahil sa Laguna pa ako uuwi ngayon. Sinabihan akong dumaan sa kabilang opisina, may sasabihin siguro si Ma'am sa akin. Shit!!!! Baka may kinalaman din yun sa sulat na sinasabi sa akin kanina.

Pumasok ako sa kwarto ni Ma'am, malamig ang aircon, kinakabahan ako. Inaabot ang sulat.Shit! Tae! Sabi ko na nga ba. Nagpapaliwanag sya at sinasabi ang buongdetalye ngunit parang wala akong marinig. Iniisip kong panaginip at di ito totoo. Pero eto an nga. Gusto ko nang maglaho bigla sa kinauupuan ko nung mga oras na yon. Ni hindi ko magawang magsalita at magtanong. Alam kong konting minuto pa na ilalagi ko sa loob ng silid na 'yon ay babagsak na ang luha ko. Pucha ang sakit! Nadurog na naman ang pagkatao ko. Ang baba na nga ng tingin ko sa sarili ko, mas lalo pang hindi ko na ito mahukay pa sa pagkakabaon.

Lumabas ako ng silid na parang hindi ko alam kung saan ako pupunta. Kinuha ko lang ang gamit ko at hindi ko maayos ayos sa bag ko. Bwiset! Lumabas ako ng building. Tumawid sa kalsada. Parang gusto ko nang magpabangga sa jip. Pumapara ako ng masasakyan ng may mga luha sa mata. "wag kang tanga! umiiyak ka!" Bulong ko sa sarili. Halos pumapatak na ang luha ko sa loob ng jip. At nang bumaba naman ako para sumakay ng bus, para lang akong nakalutang sa ulap.

Umiyak lang ako sa bus. Pero pinipigil ko ang mga kaawa awa kong mga luha. Wala naman akong mapagsabihan ng problema ko sa mga oras na 'yon. Palagi naman akongnag iisa e. Hindi na ako nasanay...

Ano bang mangyayari sa buhay ko ngayon? Hindi ko na alam kung saan ako lulugar. Kung para saan ba talaga ako. Tang ina kasi! Bakit pa ako nabuhay? Wala naman akong silbi. Wala akong kwentang tao. Dapat sa akin mamatay. Mamatay...