Ah..yun pala...

December 14,2007... simula alas-10 ng gabi, maliwanag na makikita sa langit ang meteor shower...



Excited ako... galing pa ako ng Manila nung umagang yon at pinilit kong makauwi agad dahil sakto! Chance ko ng makakita ng meteor shower. Sabi kasi sa balita, kahit walang gamit na telescope basta hindi maulap makikita daw yun ang mga yon. Isa pa, perfect din ang veranda namin sa second floor kasi nakaharap sya sa silangan kung saan naman makikita ang mga meteors. Ayos! Wala lang kokontra... Makakakita din ako... sa wakas...

Isang taon na mahigit nang makilala ko si Duane. Magkatext lang talaga kami, at hanggang ngayon di pa kami nagkikita. Wala lang talagang chance na mag-meet. Noong bago pa lang kaming nagkakatext, isa sa napag-usapan namin ang mga shooting stars at meteors. Nakakita na daw sya noon. Pero bata pa sya. Ako naman, inggit na inggit sa kanya. Hanggang sa naging sign ng relationship naming dalawa ang stars. Kahit di kami nagkikita at nagkakasama, as long as may mga bituin sa langit, naroon kami para sa isa't -isa. Baduy no? Pero ganon talaga. Naging constant textmates kami at naging close. Ewan ko nga ba bakit ko na-consider na close? Imagine di ko naman sya nakikita. Text and calls lang. Minsan nga sinubukan kong sumulat sa kanya. Pero di nya yon natanggap. Sinubukan ko uli, pero wala pa rin. Napaisip na nga ako e. Teka... totoong tao ba 'tong nakakausap ko. Hindi naman kaya ala-LAKE HOUSE ang drama naming dalawa? Minsan tuloy tinanong ko sya, "anong date ngayon?" Sabi nya, "bakit?" Sabi ko, "basta! anong date ngayon?" Tama naman ang araw at buwan na binigay nya, maliban sa taon. 2010! Ha? 2010??? Syempre, joke nya lang 'yon. Alam nyang nagdududa na ako kung sino ba talaga sya. Pero basta magtiwala lang daw ako sa kanya. "Tin, totoo ako, totoong may Duane Cortez."

Ayun! Hindi ko pa natatapos bigkasin ang salitang a-yun! Nawala na agad ang shooting star na nakita ko. Kasama kong nag-aabang ang nanay ko at bunsong kapatid. Nakakatawa dahil walang nakapag-wish. Pero kasi atat makakita at kapag may nakita nang isa... AYUN! lang naman ang nasasabi. Ako ang may pinakamaunting nakita sa aming tatlo. Dalawa lang ang nakita ko. Pero ok na rin. Atleast may 2 akong nakita sa loob ng halos 1 oras lang ng pagtambay. Hehehe... hindi naman sa wala akong katyaga-tyagang maghintay. Pero pagod ako nung araw na 'yon.

Bago ako mahiga, nakita kong may 2 text messages. Galing kay Duane. May nakita rin daw syang 2, at winish nya na sana maging masaya na kaming dalawa. Hindi ko alam kung matutuwa ako. Pero itinulog ko na lang lahat. Tapos na 'yon nung gabing 'yon. Hindi na rin ako umaasa pa na magkikita kami. Kahit na nagse-set sya ng date sa 24. Alam kong hindi 'yon matutuloy. Busy na yung araw na 'yon. At nawala na rin yung pagka-excited ko. Parang katulad din nung makakita ako ng isang talang bumabagsak mula sa langit. Nung nakita ko na... Ah... yon pala...

DILIM

Kagabi, dinalaw na naman ako ng masama kong nakaraan. Akala ko maayos na nga uli ang lahat at kaya ko nang paglabanan ang mga nararamdaman ko. Hindi pa pala. Ang totoo, nananatiling mahina pa rin ako. Noong mga nakaraang araw naman halos "smooth sailing " ang lahat. Ewan ko nga ba? Bakit ganon? Hindi ko talaga sya matakasan. Hindi ko sya magawang taguan. Nandito pa rin sya at di ako iniiwan. Kasunod ko lang sya. Kasama ko palagi. Kahit pilit kong iwasang huwag mangyari wala pa rin akong magawa. Hay naman!!! Sa totoo lang, nagsasawa na ako. Marami ng oras ang nasasayang at maraming tao na akong nasasaktan.

Kung maiintindihan lang sana nila ako. Hindi ko naman talaga ginusto yon. Kung may magagawa nga lang ba ako. Pero may magagawa naman ako! Ayaw ko lang ba talagang gawin? Bakit ba hinahayaan kong matalo ako. Tinatanggap ko na lang palagi na mahina ako. Para tuloy tumatatak na sa isip ko na ganon na 'yon, na mangyayari talaga 'yon. Ang tanong? Anong problema? Ako? Malamang ako nga. Sarili ko 'to,katawan ko, isip ko. Ako lang ang pwedeng sisihin talaga.

Hindi ko na nga din mabilang kung ilang beses nang nangyari yon. Sa totoo lang para ngang minsan, sinsadya ko na. Tama, ginugusto ko rin. Pero paano ko 'to matatakasan? Kung maging ako ay nasanay na. Ang totoo, nahihirapan na ako. Hindi madaling magsuot ng maskara araw-araw para itago sa lahat ng tao ang totoong mukha ko. Ang totoong ako. Hanggang kailan pa kaya? Napapagod na ako. Kung pwede lang, ayoko ng dumating ang gabi. At kung pwede lang ayoko nang makita ang sikat ng araw.

Unti-unti kong inaayos ang lahat. Lahat ng sinayang at sinira ko. Ngunit ako ang nagiging biktima, dahil ako ang naiiwang talo dito. Natatakot ako... Mangyayari yon uli. Sana naman,. 'wag na po...

Malubhang Karamdaman

Kanina pag-gising ko, may bagong pasa (bruise) na naman ako sa braso. Sa totoo lang hindi na yun bago sa akin. Karaniwan lang na makikita kong may mga pasa ako sa braso, binti at hita ko. Hindi ko alam kung san ko sila nakukuha. Wala naman akong nararamdamang masakit. Basta makikita ko meron na. At tulad nga ng nasabi ko, hindi na ako nag-aalala pa dito. Yun na nga lang, pinoproblema ko na lang e kung paano ko ito itatago sa nanay ko. Lalo na kapag sa braso, asar pa don... medyo malalaki rin ang nagiging pasa ko.

Natural lang sa nanay ang mag-alala. Natatakot sya baka daw anong meron sa akin. May sakit nga ba ako? Hmmm, masamang damo, matagal mamatay. hehehe... Wala lang naman 'to.Panic lang palagi yang si mommy. Ang alam ko anemic ako. At talagang bata pa lang ako hindi na ko HEALTHY. Isa akong LAMPAYATOT. Hmm, napapaisip tuloy ako bigla ngayon? Naka-tatlong pasa na pala agad ako? Sa loob ng isang linggo may average na 4 na pasa ang nakukuha ko. Ayos ah?

Kung sa bagay, may ilang araw na rin akong walang energy. Nanghihina talaga ako at palaging walang ganang kumain. Hala!!! may sakit ako?!!?! hehehe,. Sa tingin ko, SOBRANG STRESS lang talaga ako ngayon! DAMN IT! Sino bang hindi ma-stress sa buhay na 'to! Sabi nga ni Ulang sa kwento ni Bob Ong, .. "ang hirap gumawa ng wala". Tama naman e, ni hindi mo nga malaman kung kelan matatapos. Ang hirap mag-isip ng wala kang iisipin. Ang hirap mag-plano ng hindi mo alam kung ano ang dapat mong simulan. Grrrrrrrrrrrrrrrr! Nakakainis di ba?

Sabi ng nanay ko, magpacheck-up daw ako. E, ayoko nga! Ayokong marinig ang sasabihin ng doktor e. Isa pa, wala naman talaga akong nararamdaman. Yung sumpong ng tyan ko, alam ko na yon. May gamot na ko para don. Etong mga pasa,.. nawawala rin naman ng kusa yang mga yan. Nothing to worry. hehehehe...

Sa isang araw... mababatukan na ko ng nanay ko! hehe. Ang tigas daw kasi ng ulo ko.

Bukas Kung Mamamatay Ako

Kung bukas at mamatay ako,
ano kaya ang mangyayari?

Sisikat kaya muli ang araw sa silangan?
O bubuhos ang malakas na ulan?
Sana bumuhos na nga lang ang ulan,
Kahit man lamang ang ulan
ay lumuha sa akin,
kung sakaling walang umiyak
para sa akin.

May mag-aalay kaya
ng bulaklak sa akin?
Sana kahit isang rosas man lang,
para naman kahit sa huling sandali
makatanggap man lang ako ng bulaklak.

Sino-sino kaya ang pupunta sa lamay?
Upang magpuyat
at magbantay sa akin?
Sino-sino kaya ang iiyak?
Kani-kanino kayang luha
ang papatak sa aking kabaong?

Ano kaya ang kantang tutugtugin
sa aking libing?
Meron kayang mahihimatay?
Sino ang huling magtatapon ng bulaklak?
Saan kaya ako ililibing?
Sino kaya ang hindi makakatulog
sa unang gabi kapag ako'y wala na?

Sino ang unang magpapamisasa
aking kaluluwa?
Ano kaya ang pakiramdam
kapag patay na?
Makikita ko kaya si Daddy?
Makikita ko kaya ang
ibang pumanaw na rin?

Ang tanong?
Kung saan ako mapupunta?
Sa langit?
Sa impyerno?
Sigurado sa impyerno.
Gaano kaya kainit don?
Ano kaya ang parusa ko?
Patay na ko,
pero maghihirap pa rin.
Hanggang kailan kaya?

Kung bukas mamamatay ako...
Matatapos na kaya
ang kalungkutan ko?
Siguro hindi...
ganun pa rin.

Kung bukas mamamatay ako...
Lumuluha pa rin ako,
Pero mabuti na rin siguro
na lisanin ang mundong ito.

Baka sakaling sa kabilang mundo
Doon ko makita ang hinahanap ko
Isipin na nating nasa impyerno na ako,
Kahit nahihirapan ayos lang...

Kung bukas mamamatay ako...
Sino kaya ang kasabay kong mamatay?
Sino kaya ang makakasama ko?
Sino kaya ang makakausap ko don?

Kung bukas mamamatay ako...
Mamamatay din kaya siya?
Sana oo,Sana mamatay din sya...
Ngunit paano kung mamatay nga sya?
At sa langit sya napunta
Hindi ko rin sya makakasama
Hindi ko rin sya makikita
Sana pareho kami ng pupuntahan
Para makasama ko na siya
Sana hawakan na niya ang kamay ko
At di na muling bibitawan pa

Kung bukas mamamatay ako...
Mamamatay rin sya...
Sa kabilang buhay siguro
Kami ang para sa isa't-isa

EWAN

Pagkatapos ng mahabang panahon, ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na tanungin sya uli... Natatakot ako at kinakabahan. Pero talagang kailangan ko nang malaman. Para bang kaharap ko si Kris Aquino at tinatanong nya ako if it is DEAL or NO DEAL. Hay..... Syempre, deal na ito. Nanginginig na ang boses ko at nahalata naman nya agad 'yon. Shit! Emote na 'to. Pero DEAL na ang napili ko kaya tinanong ko na sya. Iniisip ko ang isasagot nya. Nakahanda ang tenga kong marinig ang salitang HINDI. Hanggang sa sinabi nya na "EWAN". Ano? EWAN?!!!?!!! Di ko alam kung dapat ba akong matuwa o maging kalmado lang sa salita nya. Hay! Teya... Cool ka lang... Relax... Pero ano nga ba ang ibig nyang sabihin sa EWAN.?!?!


EWAN...

-sagot ng mga hindi sigurado.
-sagot ng mga nag-aalinlangan.
-sagot ng nagkukunyaring may alam.
-sagot ng mga "playsafe".
-sagot na neutral lang.


Inakala kong mas malilinawan ako. Pero, mas lalo lang gumulo. Anak ng tofu! Lalo lang nyang ginawang KOMPLIKADO ang buhay kong complicated. (hehehe) Ang totoo, napaiyak na talaga ako. Masakit kasi. OUCH talaga! Hirap na rin syang magpaliwanag para tumahan ako. Kung may magagawa lang ba sya. Hindi na sana nangyari pa 'yon.

Hindi ko na matandaan ang sumunod na nangyari. Nakita ko ang sarili kong nakahiga sa kama. (ooopss! sa kama ko po at nakadamit ako no?) Malalim ang iniisip. Tatlong taon na mula nung nagkakilala kami. At hanggang ngayon, iisa lang ang problema namin. Bakit ba ganon? Wala kaming magawa dito. Sya ang unang lalakeng minahal ko at mahal pa hanggang ngayon. Ako, ako ang babaeng hindi nya makalimutan sa buong buhay nya. Kahit na ilang beses naming putulin ang mga bagay na nag-uugnay sa amin. Pilit pa rin kaming pinagtatagpo. Pinagtatagpo,. para paghiwalayin. Ang hindi ko maintindihan, bakit ba kailangan pang mangyari ang mga bagay na yon? Nasasaktan lang lalo ang isa't isa.

Mukhang tama sya. EWAN nga. Dahil kahit ako, hindi ko alam kung ano ang kahihinatnan ng buhay naming dalawa. Minsan, gusto ko na ring tanggaping hindi talaga kami para sa isa't isa. Siguro nga. Nanghihina pa ako sa nangyari. Kanina lang yon.

EWAN ko, . hindi ko alam,. bukas.,. sa isang araw,.,kung magkikita pa ba kami at magkakasama uli. EWAN ko kung kelan ko sya makakalimutan. EWAN ko kung kelan sya magkakameron ng lakas ng loob. EWAN ko... )-;

kelan matatapos?

Naranasan mo na ba? Yung pakiramdam na,.. buhay ka nga pero para ka namang patay? Gumagalaw ka at humihinga, pero parang wala pa rin kwenta at parang wala ka pa ring silbi? Lumilipas sayo ang panahon,.tumatakbo ang oras,. pero ikaw hindi. Para bang nailibing ka na,. yun nga lang, naiwan yung katawan mo. Mahirap intindihin ang lahat ng mga sinasabi ko ngayon. Dahil hindi mo sasabing alam mo ang lahat hanggat hindi mo pa rin yun nararanasan sa sarili mo. Hindi ko na nga rin mabilang kung ilang beses kong pinagdasal sa gabi bago ako matulog na sana hindi na ako magising kinabukasan. Kaya lang,. nagigising pa rin ako sa sikat ng araw sa umaga. Ano nga kaya ang kulang sa buhay ko na hindi ko pa rin makita hanggang ngayon dahil hindi ko naman alam talaga kung ano yun?

tayo nang mag-cramming!!!!!!!

Hay!!!!!!!!! pagod na ko. At di na rin gumagana pa ang isip ko. Pano na 'yan? Kailangan ko ng gumawa ng article? Pero, wala na akong maisip. Eto ang mahirap minsan sa pagsusulat, kung kelan kailangan saka ka nawawalan ng idea. Minsan sobrang daming naglalaro sa isip mo at hindi mo naman alam ang uunahin mo. Grabe! Isip, isip, isip, isip, isip!!!!!!!!

walang iwanan

Bakit sa tuwing iiwan mo ang isang tao, napakasakit nito? Kahit pa alam mong ito ang makakabuti para sa inyong dalawa. Para bang hindi mo na alam ang mga susunod na mangyayari sa buhay mo bukas, sa isang araw, sa isang linggo at sa mga susunod pa kung wala sya. Ang totoo nyan hindi ko na nga mabilang kung ilang eksena na rin nang pagpapaalam ang na nakita ko at nagawa. Sa ibang bansa nagtratrabaho ang nanay ko, kaya mahirap yung palagi mo syang nakikitang umaalis na minsan hindi mo alam kung kelan kayo magkikita uli o magkikita pa ba kayo. Ang hirap nun kung kelan sanay kana na andyan sya at napalapit na ang loob mo. Isang araw, aalis na pala sya. Ulit, kailangan mong masanay sa sitwasyon.Pagbalik nya iba na uli ang takbo ng buhay mo kasi nasanay ka na din ng wala sya. Sa pagbabalik nya, mangangapa ka na naman uli. Kahit pa ba nanay ko yun, syempre marami na ding nagbago.Lalo pa kung ilang taon din syang nawala.

Minsan nga dumating ang oras na para bang lahat na lang ng tao sa paligid ko ay umaalis. At ako, naiiwang mag isa. May mga kanya kanya na ring buhay silang dapat puntahan. Hindi ko naman sila maaring pigilan dahil isa yon sa mga desisyon nila. Katulad na lang nung umalis ang kapatid ko. Hindi naman kami malambing sa isat isa pero kahit papaano nakakalungkot din ang wala sya dito. Halos 2 taon na ring syang wala sa Pilipinas.

Ilang mga kaibigan ko na rin ang umalis ng bansa. At nakakamiss pala. Totoong kapag wala na nga ang isang tao o bagay ay saka mo malalaman ang halaga ng mga ito.

Pero paano na lang kung yung umalis ay hindi na talaga babalik pa kahit kelan??? Katulad na lang ng tatay at lola ko nung namatay na sila. 7 taon nang patay ang tatay ko. Ang masakit nun ay wala ako nung namatay sya. Hindi ko man lang sya nakausap. Sa kaso naman ng lola ko, hindi pa kami nakakapagbabang luksa. Medyo sariwa pa. Pero ganito ang buhay sa ibabaw ng lupa. Makikita mong unti unting nawawala ang mga mahal mo. Lumilisan sila. At wala nang balikan pa.

Bahagi lamang ng buhay ng tao ang maiwanan. Ang masakit nga lang kung ang paglisan ay panghabang buhay na. Sa ganitong pagkakataon masusubok talaga ang tibay ng iyong loob. Masakit ang maiwan. Hindi iyon kailanman maganda sa pakiramdam. Pero ito ang realidad ng buhay. Araw araw, marami kang makikilang tao. Maaari silang mapalapit sa loob mo. Ngunit darating din ang araw na magkakahiwalay kayo sa ayaw at sa gusto mo. Ngunit hindi dapat tayo matakot kung sakali mang dumating ang araw na iyon. Dahil sa bawat araw at oras na kasama natin sila ay nasa atin ang lahat ng pagkakataong ipakita sa kanila kung gaano sila kahalaga.

siguro nga tapos na

>isinulat ko ito kasabay ng unang ulan ng Mayo, at ayon sa mga matatanda, gamot daw ang tubig dito. hmmm. , ewan ko lang din pero isa rin yung pamahiin.<



Siguro nga tapos na…

Noong isang linggo ko pa napansin, malimit ng umuulan. Kung sa bagay, medyo hindi na rin naman maganda ang idinudulot ng sobrang init lalo na sa akin.

Siguro nga tapos na…

Siguro nga tapos na ang tag-init. Ngunit para sa akin, maraming bagay ang natapos kasabay nito. Maraming bagay ang naglaho hindi lamang ang matinding init ng araw. Hay… Eto na ang ulan. Bata pa lang ako mas gusto ko ang tag-ulan. Bakit??? Ewan ko, basta gusto ko lang. Malamig, masarap kumain,masarap matulog, masarap tumambay sa bahay, manuod ng t.v. , mag-relax, magbasa, magsulat… katulad ngayon. At syempre pa kahit gawin ko ang mga bagay na ito, hindi sasakit ang ulo ko.

Pinagmamasdan ko ang bawat pagpatak ng ulan.Naalala ko ang madalas kung kantahin nung bata pa ako kapag naulan.

“Kung ang ulan ay parang tsokolate,
o anung sarap ng ulan…
Ako’y lalabas at ako’y sisigaw…
ahhhhhhhhhhhhhhhhhh…”

Pero, maalat ang ulan… hindi ito kasing sarap ng tsokolate.Minsan nga mapait pa ito. Dahil ang ulan palang ‘yon ang ay mga luha. Bakit??? Wala naman, masarap ding magsenti kapag naulan.

Siguro nga tapos na… Malaya na ako. Pero masaya ba ako? Masaya naman… inihanda ko na ang sarili ko dito. Alam ko naming mangyayari din ito. Ang totoo nga nyan, ilang ulit na itong nangyari. At sa pagkakataong ito, siguro nga tapos na. Wala na akong dapat pang ikabahala. Dapat kong harapin kung anuman ang darating… nang wala sya.

Siguro nga tapos na… Wala na rin akong paliwanag na dapat pang hingiin sa kanya. Hindi ko na kailangan ang mga dahilan. Dahil wala naman akong karapatan.

Siguro nga tapos na… Hindi na rin ako nakapagpaalam pa. Ang maliwanag na kalangitan ay bigla na lang nabalot ng dilim, tapos umulan, kumulog, kumidlat… Hindi ko na nagawang magsalita at magtanong. Hindi man lang ako nakaimik at kumibo. Hinayaan kong matangay ako ng malakas na agos…

Siguro nga tapos na… Wala na akong magagawa pa. Hindi ko na maibabalik ang bawat pagkakataong sinayang ko. Ilang buwan ding magtatagal ang tag-ulan. Wala man lang akong payong na masusukuban. Pero hayaan na kahit mabasa ako, ayos lang. Darating din naman uli ang tag-init. Sisikat din naman uli ang araw. Sa ngayon, tititigan ko muna ang madilim na kalangitan. Sisikaping hanapin ang liwanag ng mag-isa.

Siguro nga tapos na…

ang unang kwento

Kung anong sarap ng buhay ko nung highschool, sya namang kabaligtaran ng buhay ko nung college. Unang buwan pa lang, pakiramdam ko mamamatay na ako. Para kasing napakahirap ng lahat noon... yung course na kinuha ko, ang mga tao sa paligid ko, ang buhay na meron ako.Parang halos lahat na ata. Hindi ko akalain na matatapos ko rin lahat ng yon.
Sa totoo lang hindi ko gusto ang course na kinuha ko. Mas gusto ko ang Architecture o kaya mag Fine Arts. Dun naman talaga ang linya ko, kahit nung bata pa ko. Hindi ko rin gusto ang school na pinasukan ko. Gusto ko kasi sa ibang lugar sana. Malayo sa amin. Kaya lang noong mga panahong yon, medyo hindi maganda ihip ng hangin. Kaya yon, dun ako napunta. Doon ako bumagsak.

Labag man sa kalooban ko ang mag aral dun, wala akong magagawa. Badtrip pa ang uniform nila. Natatandaan ko nung highshool ako sinumpa ko ata na hinding hindi magsusuot ng uniform na yun. Pero wala rin... Darating pala ang panahon na isusuot ko yon sa loob ng limang taon!!! Sinumpa ko rin ang unang araw ng klase. Hindi ko maisip kung paano pakisamahan ang mga tao sa paligid ko. Parehong catholic school kasi ang pinasukan ko nung elementary at highshool. Kaya medyo iba ang "mundo" sa bago kong school.

Unang araw, walang klase! Badtrip! Isa ko pang problema ang pag uwi. Dahil hindi ako masyadong marunong magcommute. Dahil may mga service naman kami mula elementary at highschool. Kakaunin at ihahatid ka. Kahit make-up classes pa yon, may service pa din. Kaya natatandaan ko nun, sinusundo pa ako ng tito ko kapag hanggang 8pm ang klase ko.
Iba kapag engineering ang kinuha mong course. Sabi nga nila kapag daw engineering graduate ang kakwentuhan mo, wag mong itanong kung meron syang singko. Dapat daw ang tanong e kung ilan ang singko meron sya. Habang tumatagal nadala na rin ako ng agos. Tinanong ako ng nanay ko kung gusto ko pang mag-shift noon at lumipat ng school after ng 1st sem. Pero pinili kong ituloy at tapusin na rin yung nasimulan ko. Ayoko kasi ng palipat at pabago-bago. Which is naisip ko ngayon na medyo sumablay din ako sa decision kong yon dati. E wala na e, graduate na ko!

Naging maganda naman ang takbo ng “career” ko noon. (naks!) Syempre, hindi naman ako pabayang estudyante. Kahit mahirap, nag aaral ako. Naging kabarkada ko pa nun masisipag din mag aral kaya napadamay na rin ako. Hehehe. First time ko nga nung magpuyat ng hanggang madaling araw at makaranas ng gutom. Dahil na rin sa dami ng mga ginagawa lalo na kapag nagkasabay sabay ang mga project at exam. Lahat na ata ng first time ko na-experience ko nung college except lang sa … hehehe yun nay un! First time kong makatulog sa mesa, wag magtanghalian o hapunan, maglakad na parang walang katapusan, kumuha ng exam at quiz na walang maisagot

Ang isa sa pinaka di ko makakalimutan non, paskong pasko e nag dradrawing pa ko. Hindi pa kasi tapos ang plano na kailangan mai-submit pagpasok after ng xmas vacation. ( xmas vacation? E halos wala rin naman..) Inabot pa nga ata ako ng new year noon. Ilang minuto na lang putukan na. Shit! Hindi pa din tapos! Nag bagong taon na tambak ang trabaho ko sa table noon. Minsan nga nappapagalitan na ako ng lola ko, sya kasi kasama ko sa kwarto. E medyo messy tapos tuwing magigising sya sa madaling araw gising pa din ako. Ganon talaga e. Lamay palagi. Hindi ko naman magawa sa umaga or nang mas maaga dahil wala pa ako sa mood nun.

Mas mahirap yun dahil lalong natagal ang trabaho dahil dadami lang ang mali mo at uulit ka lang ng uulit. Sayang ang papel, tinta ng ballpen pati pagod mo at oras.
Sa limang taon, umikot ang buhay ko sa calcu, libro, at cell phone. Hehehe. Hindi talaga ako ma-gimik . Kaya after school bahay lang talaga agad ako. Unang una, hindi ako mahilig lumabas, barkada ko ganun din. Pangalawa, parang wala akong time nun. Pangatlo, di talaga ako pede ng ginagabi pag uwi, nag aalala agad ang lola ko. E ayoko namang iisipin nya pa ko. Makakasam yun para sa kanya. Pang apat, mabait lang talaga akong bata. Walang kokontra!!!
To be continued……

from others viewpoint

Maybe God wants us to meet a few wrong people before meeting the right person, we will know how to be really grateful for the gift. When the door of happiness closes, another opens, but often times, we look so long at the closed door that we don't see the one which has been opened for us. The best kind of friend is the kind you can sit on a porch and swing with, never say a word, and then walk away feeling like it was the best conversation you've ever had. It's true that we don't know what we've been missing until it arrives.

Giving someone all your love is never an assurance that they'll love you back! Don't expect love in return, just wait for it to grow in their heart, but if it doesn't, be content, it grew in yours. It takes only a minute to get a crush on someone, an hour to like someone, and a day to love someone, but it takes a lifetime to forget someone. Don't go for looks, they can deceive. Don't go for wealth, even that fades away. Go for someone who makes you smile, because it takes only a smile to make a dark day seem bright. Find the one that makes your heart smile. There are moments in life when you miss someone so much that you just want to pick them from your dreams and hug them forever and ever!

Dream what you want to dream, go where you want to go, be what you want to be, because you have only one life and one chance to do all the things you want to do. May you have enough happiness to make you sweet, enough trials to make you strong, enough sorrow to keep you human, enough hope to make you happy. Always put yourself in other's shoes, if you feel that it hurts you, it probably hurts the other person too.


The happiest of people don't necessarily have the best of everything, they just make the most of everything that comes along their way. Happiness lies for those who cry, those who hurt, those who have searched, and those who have tried, for only they can appreciate the importance of people who have touched their lives. Love begins with a smile, grows with a kiss and ends with a tear. The brightest future will always be based on a forgotten past, you can't go on well in life until you let go of your past failures and heartaches. When you were born, you were crying, and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're the one who is smiling and everyone around you is crying.

HEART OF SWORD

When I’m alone, tomorrow feels far away
And I must go over still into the darkness of the dawn
If I try to play it straight, it will no doubt fail
And tonight it won’t go well between us again
You can’t see all of my hard efforts,
Because it only result is that it make no sense
It really is a “tight rope”
More effort, more damage – this is my daily life
Taking a cynical attitude may give me some comfort
Hiding myself, heated and irritated
Living only a short time

When I’m alone, tomorrow feels far away
And I must go over still into the darkness of the dawn
If I let my emotions free
My dreams will once again will not go well
I think the balance sheet of my life is ended
You don’t know you change logic at your will
I hurt myself because of you, over and over
But my love didn’t go away…. It kept coming back

The toughness gained from my damage is unbelievable
I won’t be able to sleep at all tonight either
However many times it’s repeated
It revives again and again…. Because its love
You can’t blame my emotion,
Because you should know it will never fade away
And even though I’m in the darkness of the dawn
I have to go
I don’t care about “ bad affinity”
Even if our love is not doing well
Nevertheless we have deep ties

Eto ang teamsong ng paborito kong anime... as in all time favorite ko. Syempre, walang iba kundi SAMURAI X...

Loser

If I dress nicely, I’m a snob.
If I dress sexy, he’ll say I’m a slut.
I f I argue with him, I’m stubborn.
If I’m quite, he’ll say I’m unintelligent.
If I don’t sleep with him, he’ll say I don’t love him.
If I do have sex, I’m easy.
If I tell my issues, I’m emotional.
If I don’t tell him what’s wrong , he’ll say I don’t trust him.
If I cheat, he expects it to be over.
If he cheats, he expects to be forgiven and take another chance.
Either way, I never win.

messing again

I've lost my previous blog in this site. And I cannot retrieve it anymore. Huh?!!? So I created another one again! Another mess! I've been posting a lot of my writings in there, and I really need that some of it right now. But its gone! )-: I have to start all over again.